ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ
ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ หมายถึง การติดต่อกันระหว่างผู้ผลิตและผู้บริโภคในรูปของการค้าขาย
การลงทุน ทั้งภายในประเทศและระหว่างประเทศ จึงต้องการพึ่งพากัน การแข่งขัน
และการประสานประโยชน์ทางเศรษฐกิจซึ่งกันและกัน
๑. การพึ่งพาทางเศรษฐกิจ เนื่องจากลักษณะภูมิประเทศ ภูมิอากาศ และทรัพยากรธรรมชาติของแต่ละจังหวัดแตกต่างกันไป ทำให้บางจังหวัดกลับขาดแคลนสินค้านั้น จึงต้องมีการพึ่งพากันโดยการแลกเปลี่ยน ซื้อขายเพื่อให้ได้สินค้านันมา เช่น ขณะที่ชาวนาผลิตข้าว ชาวสวน ผลิตผลไม้ ชาวนานำข้าวไปขายให้กับพ่อค้าข้าว เมื่อได้เงินมาจึงนำเงินไปซื้อผลไม้จากชาวสวน ส่วนชาวสวนขายผลไม้ได้เงินมาก็นำเงินไปซื้อข้าวจากพ่อค้าข้าว พ่อค้าข้าวได้เงินมาก็นำเงินไปซื้อผลไม้กับชาวสวน และซื้อข้าวจากชาวนาอีกต่อไป
นอกจากนี้มีการพึ่งพากันทางด้านปัจจัยการผลิต เช่น ที่จังหวัดจันทบุรีมีรัตนชาติประเภทพลอยเป็นจำนวนมาก ประกอบกับมีช่างเจียระไนพลอยที่ชำนาญแต่อาจจะไม่มีทุน ผู้ประกอบการ หรือขาดความเชี่ยวชาญทางด้านเทคโนโลยี ดังนั้น จึงต้องมีการพึ่งพากันในส่วนที่ขาดนี้กับจังหวัดอื่น ๆ ขณะเดียวกัน จังหวัดที่มีความเจริญและเป็นศูนย์กลางทางด้านเศรษฐกิจ เช่น กรุงเทพมหานคร อาจจะมีทุน ผู้ประกอบการ หรือเทคโนโลยีทีใช้ในกาผลิตแล้วแต่ขาดแคลนวัตถุดิบ ทรัพยากรธรรมชาติ และแรงงาน ดังนั้นจึงต้องมีการพึ่งพาจังหวัดอื่น ๆ ในส่วนที่ทางกรุงเทพมหานครไม่มี
๒. การแข่งขันทางเศรษฐกิจ การแข่งขันทางเศรษฐกิจจะทำให้เกิดการพัฒนาคุณภาพ ราคาสินค้า ตลอดจนบริการที่ดีขึ้น เช่น จังหวัดที่ปลูกผลไม้มาก ได้แก่ ระยอง จันทบุรี ส่วนใหญ่จะปลูก เงาะ ทุเรียน มังคุด ซึ่งเป็นสินค้าประเภทเดียวกันที่ผลิตออกมาจำหน่ายในเวลาใกล้เคียงกัน จึงมีการแข่งขันกนด้านราคา การพัฒนาคุณภาพสินค้า เพื่อให้ผู้ซื้อเลือกซื้อสินค้าจากจังหวัดของตน ซึ่งการลดราคาในการขายจนต่ำกว่าทุนนั้น จะเป็นผลเสียต่อกลุ่มผู้ผลิตเอง ดังนั้นจึงต้องหาวิธีการเพื่อร่วมมือกันในการขายผลผลิต
๓. การประสานประโยชน์ทางเศรษฐกิจ การผลิตสินค้าชนิดเดียวกัน ผู้ผลิตควรจะร่วมมือเพื่อรักษาผลประโยชน์ของตนเอง เช่น การรวมกลุ่มเพื่อจัดตั้งสหกรณ์ เพื่อเพิ่มอำนาจต่อรองในการขายสินค้า หรือร่วมมือกันในการปรับปรุงวิธีการผลิต การนำเทคโนโลยีมาใช้ และการให้ความรู้กับสมาชิกในกลุ่ม
๑. การพึ่งพาทางเศรษฐกิจ เนื่องจากลักษณะภูมิประเทศ ภูมิอากาศ และทรัพยากรธรรมชาติของแต่ละจังหวัดแตกต่างกันไป ทำให้บางจังหวัดกลับขาดแคลนสินค้านั้น จึงต้องมีการพึ่งพากันโดยการแลกเปลี่ยน ซื้อขายเพื่อให้ได้สินค้านันมา เช่น ขณะที่ชาวนาผลิตข้าว ชาวสวน ผลิตผลไม้ ชาวนานำข้าวไปขายให้กับพ่อค้าข้าว เมื่อได้เงินมาจึงนำเงินไปซื้อผลไม้จากชาวสวน ส่วนชาวสวนขายผลไม้ได้เงินมาก็นำเงินไปซื้อข้าวจากพ่อค้าข้าว พ่อค้าข้าวได้เงินมาก็นำเงินไปซื้อผลไม้กับชาวสวน และซื้อข้าวจากชาวนาอีกต่อไป
นอกจากนี้มีการพึ่งพากันทางด้านปัจจัยการผลิต เช่น ที่จังหวัดจันทบุรีมีรัตนชาติประเภทพลอยเป็นจำนวนมาก ประกอบกับมีช่างเจียระไนพลอยที่ชำนาญแต่อาจจะไม่มีทุน ผู้ประกอบการ หรือขาดความเชี่ยวชาญทางด้านเทคโนโลยี ดังนั้น จึงต้องมีการพึ่งพากันในส่วนที่ขาดนี้กับจังหวัดอื่น ๆ ขณะเดียวกัน จังหวัดที่มีความเจริญและเป็นศูนย์กลางทางด้านเศรษฐกิจ เช่น กรุงเทพมหานคร อาจจะมีทุน ผู้ประกอบการ หรือเทคโนโลยีทีใช้ในกาผลิตแล้วแต่ขาดแคลนวัตถุดิบ ทรัพยากรธรรมชาติ และแรงงาน ดังนั้นจึงต้องมีการพึ่งพาจังหวัดอื่น ๆ ในส่วนที่ทางกรุงเทพมหานครไม่มี
๒. การแข่งขันทางเศรษฐกิจ การแข่งขันทางเศรษฐกิจจะทำให้เกิดการพัฒนาคุณภาพ ราคาสินค้า ตลอดจนบริการที่ดีขึ้น เช่น จังหวัดที่ปลูกผลไม้มาก ได้แก่ ระยอง จันทบุรี ส่วนใหญ่จะปลูก เงาะ ทุเรียน มังคุด ซึ่งเป็นสินค้าประเภทเดียวกันที่ผลิตออกมาจำหน่ายในเวลาใกล้เคียงกัน จึงมีการแข่งขันกนด้านราคา การพัฒนาคุณภาพสินค้า เพื่อให้ผู้ซื้อเลือกซื้อสินค้าจากจังหวัดของตน ซึ่งการลดราคาในการขายจนต่ำกว่าทุนนั้น จะเป็นผลเสียต่อกลุ่มผู้ผลิตเอง ดังนั้นจึงต้องหาวิธีการเพื่อร่วมมือกันในการขายผลผลิต
๓. การประสานประโยชน์ทางเศรษฐกิจ การผลิตสินค้าชนิดเดียวกัน ผู้ผลิตควรจะร่วมมือเพื่อรักษาผลประโยชน์ของตนเอง เช่น การรวมกลุ่มเพื่อจัดตั้งสหกรณ์ เพื่อเพิ่มอำนาจต่อรองในการขายสินค้า หรือร่วมมือกันในการปรับปรุงวิธีการผลิต การนำเทคโนโลยีมาใช้ และการให้ความรู้กับสมาชิกในกลุ่ม
ที่มา : เอกรินทร์ สี่มหาศาล
และคณะ . สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม ป.5. พิมพ์ครั้งที่
3. กรุงเทพ ฯ : อักษรเจริญทัศน์
ที่มา : http://www.trueplookpanya.com/
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น